Viktoriya Gotseva (Joseph, Xander and Damir)

NL

De zoon van Viktoriya Gotseva was net één geworden, toen Lucas Maassen haar vroeg om vanuit Residency for the People een eigen ​​residentie te organiseren. Ze was langzaam uit de bubbel van slapeloze nachten, eindeloze borstvoeding en veel te weinig sociaal contact aan het komen. Na drie jaar studeren aan Design Academy Eindhoven, een semester in Athene, veel reizen, maken, creëren, korte Covid gerelateerde-isolatie en een algemeen behoorlijk spannend en druk leven, bevond ze zich in een heel andere realiteit – versuft van liefde voor deze nieuwe, kleine persoon, overweldigd door stapels wasgoed en nooit meer na zonsondergang naar buiten. Terugkijkend zegt Viktoriya: “Het voelde onrealistisch om terug te gaan naar de ‘echte wereld’, dynamisch, inspirerend en hectisch zoals ik me het herinnerde. Ik wilde heel graag terugkeren naar die creatieve en sociale versie van mezelf, maar ik had er simpelweg de energie en de tijd niet voor. En ik wist dat ik waarschijnlijk niet de enige moeder was die zich zo voelde.”

Het hebben van een jong kind is een levensfase als geen andere. Je ervaart de tijd anders en prioriteiten veranderen. Het is ingewikkeld en uitdagend, vooral voor alleenstaande moeders. Te midden van de dagelijkse routine, nieuwe verantwoordelijkheden en de verandering van focus kun je zomaar jezelf verliezen. Het leven van een alleenstaande moeder is extreem georganiseerd en gestructureerd – om maar zo goed mogelijk de zaken onder controle houden en daarmee het beste voor je kind bieden, simpelweg omdat er niemand anders is om het te doen. Een totaal onbekende realiteit voor beginnende moeders, waarin een vrouw in een mum van tijd leert om alle ballen hoog te houden en waarin ze snel een reeks nieuwe vaardigheden en kwaliteiten ontwikkelt en perfectioneert. In deze omwenteling is vaak totaal geen ruimte meer voor persoonlijke activiteiten, behoeften en plezier.

In de eerste maanden van het moederschap ontstond bij Viktoriya al het idee om met alleenstaande moeders aan projecten te werken. Dus toen de kans zich voordeed, greep ze die met beide handen aan. Opgewonden, emotioneel en een beetje nerveus begon ze aan de reis die de residentie Mama’s Call werd. Gesierd door de kindertekening van de zoon van een vriendin, werd de Open Call de wereld in geholpen.

Ben je een alleenstaande moeder? Ervaar je het slinken van de tijd en hoe je persoonlijkheid wegsmelt in een eindeloze lijst taken en zorgen? Heb je een idee dat je wilt realiseren, maar heb je daar simpelweg de tijd en de mogelijkheid niet voor?

Doe mee met de ontwerp workshop “Mamas’ Call”. Je hoeft geen kunstenaar of ontwerper te zijn; je weet het misschien niet, maar we zijn allemaal ontwerpers.

De residentie zal 1 maand duren, we organiseren graag samen tijd en ruimte voor je en begeleiden je in het proces om jouw plannen te verwezenlijken.

“Het doorbrak mijn routine en gaf me een uitdaging die me, ondanks het gebrek aan tijd, energie gaf en me liet dromen over een betere toekomst.” – Elis

Elis Freitas, een alleenstaande moeder van twee kinderen, was pas net vanuit Brazilië naar Rotterdam verhuisd toen ze reageerde op de Mama’s Call. Ze werkte als apotheker, maar wilde graag van carrière veranderen. Coderen zou haar in staat stellen om vanuit huis te werken met flexibele werktijden, zodat ze met meer aandacht voor haar kinderen kon zorgen. Op een eerste indruk lijkt Elis timide en onzeker, maar daarachter zit iemand die overtuigd is van haar doel. Een vrouw die dapper probeert te de volgende stappen te zetten om dat doel te bereiken. 

“Ik ben net begonnen met het leren van online tutorials. Ik denk dat ik Javascript wil leren, maar het is erg moeilijk, er is zoveel informatie. Het is moeilijk voor mij om de tijd te vinden en me goed te concentreren op het leren, aangezien ik fulltime werk en mijn kinderen mij ook nodig hebben”, legt Elis uit.

Een van de kenmerken van een Open Call is dat deze ook echt open is. Mensen kunnen grootse plannen insturen. Coderen is niet iets dat je van de ene op de andere dag leert of in de spaarzame vrije uurtjes van één maand. Dat zorgde er bij de start van deze residentie voor Viktoriya zich even in verlegenheid gebracht voelde. Hoe kunnen we haar door dat proces leiden? Wat zou ze in zo’n korte tijd kunnen leren? Samen met Elis stortte ze zich op het maken van een realistisch plan met een haalbaar doel.

“Mijn kinderen hebben een vorm van selectief mutisme. Dat is een toestand waarin iemand in bepaalde situaties niet kan praten, verlamt door angst. Het zou geweldig zijn als ik een app zou kunnen maken die mijn kinderen zou kunnen helpen zich meer en makkelijker uit te drukken”, verduidelijkt Elis haar wens.

Nadat er een stappenplan is gemaakt voor de ontwikkeling van een app, die binnen een maand functioneel kan zijn, begint Elis echt aan haar residentie. Damir, een enthousiaste app-ontwikkelaar, werkte met haar samen. En na een maand vol intensieve sessies en veel nieuwe stappen, was de app Unmute van Elis klaar. Leuk, eenvoudig en functioneel, het bewijs dat hard werken altijd zijn vruchten afwerpt – ook als je op nul begint.

“Het was een explosie aan nieuwe informatie! Maar Damir was geweldig en erg geduldig. Ik ben zo blij en trots. Het voelt geweldig om hier te zijn”, glimlacht ze terwijl ze het project op de tentoonstelling aan haar dochter laat zien. “Alle tekeningen voor de app zijn door haar gemaakt, maar nu is ze erg verlegen door de grote foto aan de muur.”

Kort na het einde van de residentie moest Elis terug naar Brazilië en nu, een half jaar later, overweegt ze om terug te komen naar Rotterdam en nog een cursus coderen te volgen.

“Het was echt geweldig wat we toen samen hebben bereikt. Het doorbrak mijn routine en gaf me een uitdaging die me, ondanks het gebrek aan tijd, energie gaf en me liet dromen over een betere toekomst. Mijn kinderen waren erg nieuwsgierig en mijn dochter heeft het nog steeds over de tentoonstelling en de tekeningen die ze maakte. Ik houd contact met Viktoriya en Teo. Ik weet wie ik altijd kan bellen als het om coderen gaat.”

“Gedurende het proces waren er veel momenten waarop ik dacht dat het toch niet haalbaar was, maar nu heb ik mijn eigen kleine creatieve eiland.”

Teo

“In mijn dagelijks leven ben ik kok en serveerster. Ik ben iemand die dol is op zingen, dansen en lange wandelingen in de natuur maken. Ik zou mezelf omschrijven als iemand die creatief, zeer vrij en ruimdenkend is en die er plezier in heeft om te leren en nieuwe horizonten te verkennen. Maar daarnaast was en is het leven nog steeds een uitdaging. Ik realiseer me dat het zijn van een alleenstaande jonge moeder me dwong om veel compromissen te sluiten met mijn ware zelf, en mezelf aan de kant te zetten zodat ik een gelukkige, gezonde jongen kan opvoeden. Ik koester deze tijd, maar soms voel ik me toch geïsoleerd.”, deelde Teo Tsvikina in haar aanvraag voor de residentie. “Hoewel hij inderdaad een speelse, gelukkige jongen is, leidt het ontbreken van mijn eigen persoonlijke ruimte soms tot een stressvolle en uitdagende situatie. Daarom wil ik graag deelnemen aan de workshop en hopelijk uitzoeken hoe ik voor mezelf een klein privé-eiland kan creëren binnen mijn gelimiteerde woonruimte. We wonen samen met onze kleine Bouvier-puppy – Yavor in een prachtige zonnige ruimte.”

Deze prachtige zonnige ruimte bevindt zich in een historisch pand in het centrum van Rotterdam, met zichtbare sporen van alle eerdere bewoners. Bij binnenkomst valt je oog direct op een ovaal raam aan de andere kant van de ruimte, geschilderd in old-school groen. De weerspiegeling van de rivier beneden, dansend licht op het hoge plafond. Na een kleine rondleiding door het gebouw gaat Teo dieper in op de wensen die ze in haar reactie op de Open Call had gedeeld. 

“Ik hou er echt van ‘s ochtends mijn oefeningen bij het oude groene raam te doen, genietend van de opkomende zon. Maar sinds we Yavor hebben, is dat niet echt mogelijk! Het zou fantastisch zijn als ik hier een klein verhoogd platform voor het raam zou kunnen maken en een verhoogd bed. Ik wil de ruimtelijke sfeer van de kamer heel graag behouden en de lichtinval niet blokkeren, daarom weet ik niet goed hoe ik überhaupt aan het platform moet beginnen.”

Ook dit was geen klein project. Na de eerste tekeningen en ideeën tijdens de brainstormsessies en de hulp van hun vrienden Xander en Josef voor het definitief plan, kon het echte werk beginnen. Een paar weken later stond de structuur voor het verhoogde bed en het kleine platform om te sporten er, maar de weg daarnaar toe was niet zonder vallen en op staan. “Gedurende het proces waren er veel momenten waarop ik dacht dat het toch niet haalbaar was. Het leek me veel te ingewikkeld.”, zegt Teo. Ze vertelt dat ze zelf vijf tot zes meter lange houten balken naar binnen moest slepen nadat de bezorger ze voor het gebouw had afgegeven. Of hoe ze de isolatie van de muur van het gebouw moest verwijderen om het achterliggende materiaal te controleren. “Ik dacht letterlijk dat mijn muur voor altijd zo open zou blijven en dit project nooit zou eindigen.”

Het waren gelukkig niet alleen maar uitdagingen. Viktoriya, Josef, Xander en Teo vormden een goed team, wat haar geruststelde. Toen ze eenmaal door de onzekerheid heen was, gaf het haar de ruimte en het plezier om te leren. Hoe materialen te verzamelen, ze vond waardevolle stukken hout in de niet-gebruikte houtwerkplaats van het gebouw, hoe logistiek te organiseren en hoe de voorbereiding te regelen. Ze leerde over hout als materiaal en verschillende manieren om een ​​structuur te bouwen. “Het was boeiend om alles op te meten en te leren hoe je hout moet zagen en gaten moet boren. Ik voel me nu veel zelfverzekerder om kleine dingen in huis te repareren.” De structuur staat, nu is het aan Teo om deze nieuwe ruimte helemaal eigen te maken. 

“Ik geniet echt van mijn nieuwe bed en het kleine platform bij het raam – het is mijn eigen kleine creatieve eiland. En hierdoor hebben mijn zoon Methody en ik eindelijk aparte slaapkamers en de broodnodige privacy. Als ik dit allemaal in mijn eentje had moeten doen, was het nooit mogelijk geweest.”

EN

Viktoriya Gotseva’s son had just turned one, when Lucas Maassen offered her the opportunity to organize a residency as part of Residency for the People. She was slowly getting out of the cocoon of sleepless nights, endless breastfeeding and way too little social life. After three years of studying at Design Academy Eindhoven, a semester in Athens, lots of traveling, making, creating, a bit of Covid isolation, and in general, a pretty exciting and busy life, she found herself in a very different reality – dizzy with love for this little new person, overwhelmed by piles of laundry and never out after dark. Looking back Viktoriya says “It felt almost delusional and unrealistic to go back to the ‘real world’, dynamic, inspiring and hectic as I remembered it. I desperately wanted to go back to my creative and social self but I simply didn’t have the energy and the time. And I knew that I probably wasn’t the only mother feeling that way.” 

Having a young child is a stage of life not like any other. Time flows differently and priorities change. It’s complicated and challenging, especially for single mothers. In the midst of the everyday routine, new responsibilities, and the change of focus one could easily lose themselves. The life of a single mom is extremely organized and structured to the maximum – trying to keep things under control and provide the best for her child, simply because there is no one else to do it. An entirely unknown reality for first time mothers, in which a woman learns to juggle and balance in no time and in which she develops and perfects a set of new skills and qualities. Altogether with no space left for personal activities, needs, pleasure, and fun.

In the first months of motherhood, the idea of working on projects with single moms, already started to sprout in Viktoriya’s mind. So when the opportunity presented itself, she grabbed it with both hands. Excited, emotional and a bit nervous she started the journey that became the Mama’s Call residency. Accompanied by one of her friend’s sons’ drawings, the Open Call was ready to be sent out into the world.

Are you a single mom? Are you experiencing the shrinkage of time and your personality melting in the pot of endless tasks and worries? Do you have an idea you want to realize, but you simply don’t have the time and the opportunity to do so? 

Join us in the “Mamas’ Call” design workshop. No need to be an artist or designer; you may not know it, but we are all designers. 

The residency will last 1 month and we are happy to offer you that time and space and guide you into the process of achieving something important for you.

“It broke my routine and gave me a challenge that despite the lack of time, was energizing me and allowed me to dream about a better future.”
Elis

Elis Freitas, a single mother of two, had recently moved to Rotterdam from Brazil when she responded to the Mama’s Call. She worked as a pharmacist but was looking to change her career. Coding would allow her to work from home with flexible working hours, so she would be able to be more present with her children. At a first impression Elis seemed timid and insecure, but behind that was someone very convinced of her goal. A woman bravely trying to figure out how to take the next step.

“I just started to learn from online tutorials. I think I want to learn Javascript but it is very difficult, there is so much information. It is hard for me to find the time and properly focus on the learning since I work full time and my children need me too”, Elis explained. 

One of the characteristics of an Open Call is that it’s in fact open. People can send in big plans. Coding isn’t something you can learn over night or in the lee hours of a mere month. Something that left Viktoriya confused and embarrassed. How can we guide her through that process? What could she learn in such a short period of time? Together with Elis, she focused on creating a realistic plan with an achievable goal. 

“My kids have a form of selective mutism. It’s a state in which a person suffers from anxiety and isn’t able to speak in certain situations. It would be great if I could create an app that might help my kids to express themselves more easily”, Elis defined her wish. 

After making a step-by-step plan for the development of the app, one that would make it functional within one month, Elis really started her residency. Damir, an app development enthusiast, worked with her. And after a month of intense sessions and a lot of lessons learned, Elis’ app Unmute was ready. Cute, simple and functional, it was the fruit of her hard labor – started from zero. 

“It was an explosion of new information! But Damir was amazing and very patient. I am so happy and proud. It feels great to be here”, she smiled while showing the project to her daughter at the exhibition. “She made all the drawings for the application but now she is very shy because of the big photo on the wall.”

Shortly after the project ended, Elis had to go back to Brazil and now, half a year later she is considering coming back to Rotterdam and taking another course in coding. 

“It was amazing what we did back then together. It broke my routine and gave me a challenge that despite the lack of time, was energizing me and allowed me to dream about a better future. My children were very curious and my daughter is still talking about the exhibition and the drawings she made. I keep in touch with Viktoriya and Teo. I definitely know whom to call when it comes to coding.”

“At many moments during the process I thought it wasn’t going to happen but now I have my tiny creative island.”

Teo

“In my day-to-day life, I am a cook and a waitress who loves to sing, dance and take long walks in the wild. I would define myself as someone creative, very free, and open-minded who takes pleasure in learning and exploring new horizons. Life, however, has been and still is, a challenge. I realize that being a single young mom forced me to make a lot of compromises with my true self, putting myself on the side so I can raise a happy healthy little man. I cherish the process but sometimes I do feel left out.”, Teo Tsvikina shared in her application for the residency. “While he is indeed a very lively and happy boy, lacking my own personal space can sometimes be very stressful and challenging. That is why I would like to take part in your workshop and maybe figure out how to create a little private island for myself in our limited living arrangement. We share a beautiful sunny space together with our little Bouvier puppy – Yavor.” 

This beautiful sunny space is located in an historical building in the center of Rotterdam. Teo’s studio shows many traces of the people living there prior to her moving in. Upon entering your eye draws towards an oval window on the other side of the space, painted in old-school green. The reflection of the river below, light bent by the window, dancing on the high ceiling. After a little tour throughout the building, Teo elaborates on the hopes she expressed in her application. 

“I really love doing my morning exercises by the old green window enjoying the rising sun, but since we have Yavor that is not really possible! It would be fantastic if I could have a little elevated platform here in front of the window and some kind of elevated bed. I really want to keep the spacious vibe the room has, without breaking the light flow, that’s why I’m not sure how to build the platform.” 

This too, was no small project. After the initial drawings and ideas of the first brainstorm sessions and the help of their friends Xander and Josef for a final concept, the real work could begin. A few weeks later the structure for the elevated bed and the small platform for exercising were done but it wasn’t without its challenges. “At many moments I thought this wasn’t going to happen. It seemed way too complicated.”, Teo says. She recalls having to drag five to six meter long wooden beams inside by herself after the delivery person dropped them in front of the building. Or having to remove the isolation in the wall of the building to check the base material behind. “I was literally thinking my wall will stay open like that forever and this project will never come to an end.”

The process wasn’t all challenges. Viktoriya, Josef, Xander and Teo made a pretty good team, which reassured her. Once she got through the insecurity it was fun to learn throughout. How to search for materials, finding some valuable pieces of wood in the out-of-use wood workshop of the building, logistics, and preparation. A general idea on wood as a material and different ways to build a structure. “It was exciting to measure and learn how to cut wood and drill holes. I definitely feel way more confident fixing little things at home now. ” The structure is done, ready for Teo to really make this new addition to the space her own. 

“I really enjoy my new bed and the little platform by the window – it is my tiny creative island. And now thanks to this, my son Methody and I finally have separate bedrooms and the much-needed private space. To realize it all on my own, would not have been possible.”