Miles Worner
NL
Duck Design Week
“De rebelse behoefte om onnozel te doen, het lichaam volledig te gebruiken en de wereld opnieuw te verkennen met naïviteit, ligt in de kern van The Way of the Duck, om buiten menselijke verantwoordelijkheden, gewoonten en verplichtingen te handelen – net zoals eenden dat doen. Waarom zou je niet in cirkels zwemmen, op één been balanceren en ineens wegvliegen omdat je er zin in hebt? Hij maakt een hoed met een eend erop. Wie weet waarom? Hij maakt een tekening met zijn uitgebreide vogelvisie en stopt dan om in de lucht te schreeuwen!”
2021 was het jaar van de Eend, in de wereld van Miles Worner. In de zomer van 2021 studeerde hij studeerde af aan Design Academy Eindhoven. Terwijl onze wereld was gelimiteerd met reisbeperkingen, avondklokken en thuiswerken en de frivoliteiten van het leven in de wacht werden gezet, waren de parken voor velen een plek om tot rust te komen. Daar waar de eenden in vijvers en rivieren leven, vonden mensen de smaak van wilde vrijheid, een plek om los te laten, te spelen met rust die over het water glinstert. Hier in deze parken leeft nonchalant, met veren en een gekke snavel: de Eend!
Ze hadden het druk – of niet druk, net waar ze zin in hadden – met achter hun rug krabben en doelloos rondkijken. Ze sprongen in het water en zwommen in cirkels met hun hoofd onder water. Ze joegen elkaar achterna en verdedigden een hoek van de vijver. Daarna slenterden ze door de buitenwijken en aten tuinslakken van gastronomische kwaliteit en spetterden rond in neoklassieke fonteinen – beton en miniatuur. Toen ze daar genoeg van hadden, KWAAAAKKKKTEN ze en spetterden weg.
Het bezoeken van de Eenden werd in deze tijd voor velen een nieuwe routine en de relatie tussen Eenden en mensen uit de stad werd urgenter. Sinds dat de eerste geïndustrialiseerde steden de levens van de mensen die er woonden in compartimenten begon te verdelen, zijn Eenden een cruciaal onderdeel geweest van het stedelijke DNA. Hun plaats is die van bewakers van de natuur, van dierlijke instincten en rust. Toen ambachtslieden en generalisten verantwoordelijk werden voor steeds specifiekere rollen in het functioneren van de stedelijke samenleving, maakten de eerste stadsparken deze nieuwe levens dragelijk. Ze boden ruimte voor het onderhouden van een relatie met de natuur, voor schone, groene plekken, voor beweging, frisse lucht en een moment om te pauzeren en de Eendjes te voeren. Tijdens dit tijdperk werden speciale Eenden uit het buitenland gehaald en later vrijgelaten uit de privé domeinen van elite collecties en privé parken. Het park was vooral een nuttige voorziening voor de mensen.
Eenden bezoeken in het park werd vorig jaar voor velen een belangrijke routine en voor sommigen zelfs een obsessie. ‘ionlywannawatchducks’ begon als een lock-down-initiatief om gezamenlijk de dichtstbijzijnde en beste plekken om Eenden te kijken in kaart te brengen. Het project ging viraal en door het enorme aantal inzendingen crashten uiteindelijk de servers. Het belang van het stadspark is de afgelopen jaren alleen maar groter geworden met grootse plannen om steden groener te maken en de grens tussen natuur en stad te vervagen. Maar Miles vraagt zich af of het streven naar een gezonder evenwicht tussen stedelijke verantwoordelijkheid en de vrijheid en vrede van de natuur niet vanuit een meer sociale en gedragsmatige plek moet komen. Onze gevederde vrienden werden de inspiratie voor al dat waar we meer van nodig hebben in ons stadsleven buiten het park: hij wilde meer als een Eend zijn…
Tijdens de drukke Dutch Design Week van 2021 kaapte Miles het designprogramma en maakte er bij Residency for the People ‘Duck Design Week’ van. Duck Design Week was een moment om alle Eenden dingen samen te brengen en hun wijsheid te omarmen. Hij gelooft dat designshows, met hun kunstmatige schijnwerpers, de geur van vers gedrukte visitekaartjes en bullshit, onze relatie met hoe we in de stad leven en wat het betekent om stedelijk te zijn, niet verbeteren.
Miles verhief de Eendenvijver tot een tempel en begon vanaf de waterkant, van dit laatste bastion van frivoliteit, te leren hoe hij verbinding kon krijgen met zijn innerlijke Eenden-geest. Vanuit die ervaring wilde hij de Eendenvijver in het middelpunt van de Design Week zetten en deze bron van inspiratie en waarheid met andere mensen delen. Miles had de snelle, springerige bewegingen van de Eend geobserveerd, hoe ze hun spieren gebruikten en welke dingen hun opvielen. Hij bond een dode Eend op zijn hoofd en begon te imiteren wat hij zag. Hij bewoog zich door de buurt alsof hij alles voor het eerst zag. De ogen van Eenden zitten aan de zijkant van hun hoofd en hun gehoor is ook niet erg gericht, dus de bewegingen van Miles werden geleid door zijn voeten. Soms voelend met zijn tenen waar hij heen moest en soms stampend op de grond om de textuur van de aarde te voelen – bladeren schoppend en stenen wegschietend.
Na een lang, ritueel proces van zoeken naar verbinding met zijn innerlijke Eenden-geest, kwam hij dichter bij het vinden van The Way of the Duck. Dit werd de naam die alles waarvoor we de Eend koesteren, belichaamt. Nadat hij de dansende tafels had gebouwd en contact had gezocht met een paar vrienden en mede-Eendenliefhebbers, werd Duck Design Week gevuld met alles wat met Eenden te maken had, van eten tot prints, kleimodellen, cocktails, Duck Tapes-muziek en ceremonies. Geholpen door de opwinding van de week en een goed gevulde bar, bruiste Residency for the People van de gesprekken over Eenden, van hoe we ze in de cultuur zien en wat hun rol kan zijn, tot puur biologische speculatie. Met de bijdragen van Mizdruk, de Waew Food Experience, Nancy’s cocktails en de verkopers op Marktplaats die de muren en kozijnen versierden met kitscherige Eend-memorabilia en ambachtelijke Eenden, hadden de bezoekers van Duck Design Week een vijver om na te denken over wat het betekent om in de stad te leven als mens; om dat idee niet gefixeerd te zien en naar het niet-menselijke te kijken voor alternatieven en speculatie.
Duck Design Week speelde een belangrijke rol in de missie van de Residency for the People als project: Design dichter bij het dagelijks leven brengen, een tegengif voor het kwaad van het kapitalisme op het gebied van creativiteit en kritiek; om het traditionele voorrecht van creatief onderwijs om te keren en daarmee een ruimte te creëren die de grenzeloze creativiteit en collectieve intelligentie van de mensen aanmoedigt en activeert.
EN
Duck Design Week
“At the heart of The Way of the Duck is a rebellious need to be silly, to fully use the body and explore the world afresh with naivety, to act outside human responsibilities, customs and obligations – just as ducks do. Why not swim in circles, balance on one leg and suddenly give flight because you feel like it? He makes a hat with a duck on it. Who knows why? He makes a drawing with his extended bird vision and then stops to shout in the sky!”
2021 was the year of the Duck, in the world of Miles Worner. He graduated Design Academy Eindhoven in the summer of 2021 as our world had closed in with travel restrictions, curfews and working from home, the frivolities of life were put on hold. And the parks, where the Ducks live in ponds and rivers, became for many a place of play and release, a taste of wild freedom and tranquillity shimmering across the water from a better place. Here in these parks lives nonchalance, wearing feathers and a silly bill on its face: the Duck!
They were busy – or not busy, as they liked – scratching their backs and looking around aimlessly. They were jumping into the water and swimming in circles with their heads under the water. They chased each other and defended a corner then they strolled around suburbia eating gourmet garden snails and splashing about in neo-classical water fountains – concrete and miniature. When they had enough of all that, they QUAKKKKKED and splashed away.
Visiting the Ducks became part of the new routine for many in this time and the relation between Ducks and the people of the city became more necessary. Their place as guardians of nature, of animalistic instincts and tranquillity with time has been a crucial part of the urban DNA since the first industrialised cities began to compartmentalise the lives of its resident humans. There, as craftspeople and generalists became responsible for more and more specific roles in the functioning of urban society, the first city parks were what made these new lives sustainable. They offered space for maintaining a relation with nature, for clean, green space, for exercise, fresh air and a moment to pause and feed the Ducks. During this era, special Ducks were brought from abroad and let free from the private realms of elite collections and private parkland. The park was a utility of the people.
The routine of visiting the Ducks in the park was consolidated for many last year, even becoming an obsession for some. ‘ionlywannawatchducks’ started as a lock-down initiative to collectively map the nearest and best places to watch ducks. The project went viral and the sheer number of submissions eventually crashed the servers. The importance of the urban park has only continued to grow in recent years with grand plans to make cities more green and delineate the boundaries between nature and city. But Miles wonders if trying to reach a more healthy balance between urban responsibility and nature freedom and peace should not come from a more social and behavioural place. Our feathered friends became the inspiration for what we need more in our urban lives outside the park: he wanted to be more like a Duck…
During the busy Dutch Design Week of 2021, Miles hijacked the design program and turned it into ‘Duck Design Week’ at Residency for the People. Duck Design Week was a moment to bring together all things Duck and to embrace their wisdom. He believes that design shows, with their artificial spotlights, the smell of freshly printed business cards and bullshit, weren’t going to mend our relationship with how we live within the city and what it now means to be urban.
Miles elevated the Duck Pond to a temple and had begun to learn from the waters’ edge, from this last bastion of frivolity, how to access his inner Duck spirit. From that experience, he wanted to bring the Duck Pond into the centre of the Design Week and to share its source of inspiration and truth with other people. Miles had observed the Ducks’ fast, bouncy movements, how they used their muscles and which sort of things caught their eye. He strapped a dead Duck on his head and started to imitate what he had been watching. The way he moved through the neighbourhood was as though he was seeing it for the first time: Duck’s eyes are on the side of their heads and their hearing is also very non-directional so he led his movement with his feet, sometimes feeling where to go with his toes and other times slapping them onto the ground to feel the nature of the surface – kicking leaves and rocking stones.
After a long, ritualistic process of searching for access to his inner Duck spirit, he became closer to finding The Way of the Duck and this would be the name that would come to embody all that we treasure the Duck for. Once he had built the dancing tables and reached out to some friends and fellow Duck lovers, Duck Design Week became filled with everything Duck from food to prints, clay models, cocktails, Duck Tapes music and ceremony. Lubricated by the excitement of the week and a fully stocked bar, Residency for the People was buzzing with conversations from how we picture Ducks in culture and what their role may be, to pure biological speculation. With the contributions of Mizdruk, the Waew Food Experience, Nancy’s cocktails and the sellers on Marktplaats who lined the walls and lintels of kitsch Duck memorabilia and crafts, the visitors of Duck Design Week had a pond to reflect upon what it means to live in the city as a human; to see it as unfixed and look to the non-human for alternatives and speculation.
Duck Design Week played an important chapter in the mission of the Residency for the People as a project: to push the realms of Design closer towards everyday life, an antidote to the poison of capitalism in the realm of creativity and critique; to turn around the traditional privilege of creative education and thereby create a space which encourages and activates the boundless creativity and collective intelligence of the people.
